Pyreneeën, Frankrijk en Andorra
Niet in de Schotse Hooglanden maar in de Franse Pyreneeën vond dit jaar de AVRM’s Long Distance Patrol (LDP) plaats. Jaarlijks wordt door de AVRM zo’n zware tocht voor hun leden georganiseerd. Veel natrescollega’s zijn lid van de AVRM.
AVRM
De Algemene Vereniging van Reserve Militairen (AVRM) organiseert al jaren een zware tocht door de fraaie Schotse Hooglanden. Organisator sgt1 b.d. Fred Franken was daarvan vele jaren de stuwende kracht. Met het terugtreden van sgt1 Franken is het tevens tijd voor verandering. Daarom werd er dit jaar uitgeweken naar een ander bergmassief: de Franse Pyreneeën en Andorra! De twee verslagen van beide deelnemende (Natres-)teams geven een goed beeld van de zwaarte van dit jaar. Kpl1 Eeuwe Geertsma (Natres) is nu de contactpersoon voor de AVRM’s LDP geworden.
Laatste test: de Airbornemars
De Airbornemars in Oosterbeek op zaterdag 2 september werd als laatste test gebruikt voor de deelnemers van dit jaar. Alle 20 deelnemers in 2012 zijn lid van ons Korps Nationale Reserve en tevens lid van de AVRM natuurlijk. (klik hier voor een verslag van deze laatste test) Onder de deelnemers zijn dit jaar ook drie Natresvrouwen!
AVRM’s LDP 2012
Voor deze zware “patrouille” worden de deelnemers in twee groepen indgedeeld: Team ECHO en team TANGO (6 mannen en 3 vrouwen). Zij zullen de route tegengesteld aan elkaar lopen. Met een bus van Eurolines werd op vrijdag 21 september vanuit Amsterdam vertrokken naar Frankrijk. Via Utrecht, Eindhoven, Brussel, Parijs en Bordeau gaat het naar Toulouse. Daar kwamen de deelnemers na 22 uur en weinig slaap aan en werden opgevangen door de enthousiaste organisatie van de LDP. Daar werden de deelnemers snel op de trein gezet. Team TANGO stapt uit in Foix en team ECHO reist nog door naar Les Cabannes. Daar beginnen beide teams aan hun eerste etappe.
De routes
Voor de beide routes met prachtige verhalen vol ontbering en plezier van de beide teams verwijzen we naar de beide verslagen. Ze zijn geschreven door sld1 Dick Post (Team ECHO) en sgt Carla Broers (team TANGO).
Verslag AVRM Long Distance Patrol 2012, Team Echo
“BON COURAGE”
Op vrijdag 21 september was het dan eindelijk zover: Vertrek van de deelnemers aan de AVRM Long Distance Patrol 2012 vanuit Amsterdam naar Frankrijk. Na ‘a little bit of rock climbing’ in 2011 heeft de organisatie bedacht dat dit jaar de Pyreneeën in Frankrijk en Andorra maar eens overwonnen moesten worden. De organisatie had besloten om twee groepen te maken die de route tegengesteld zouden gaan afleggen. We stapten opgewekt in de bus van Eurolines, niet wetende dat de busreis meteen ook de eerste uitdaging was. Via
Utrecht, Eindhoven, Brussel, Parijs en Bordeaux !!! gaat het richting Toulouse. Na een nacht van weinig slaap komen we 22 uur later aan in Toulouse. Hier werden we opgevangen door een enthousiaste organisatie.
Dag 1:
Toulouse (189 m) – Foix (370 m) – Cap Blanc (1.203 m)
Meteen op de trein gezet. Team Echo gaat naar Foix, team Tango gaat door naar Les Cabannes. In de trein afscheid van elkaar genomen en elkaar heel veel succes toegewenst. Met de stafkaarten in de hand gaan we vol goede moed van start voor onze eerste etappe. Het is 30 graden in Foix zodat we regelmatig moeten rusten en veel drinken. Ook omdat de route meteen al flink bergop gaat. De combinatie van weinig slaap, hitte en in de bergen lopen blijkt voor twee leden van de groep niet zo’n succes: kramp. Helaas stopt het pad midden in het bos en is het voor ons zoeken naar een alternatief. Na diverse pogingen komen we terecht in een groot varenveld op de flanken van een berg. Het is inmiddels donker geworden. We stoppen, gaan eten en bivak opgeslagen.
Dag 2:
Cap Blanc (1.203 m) – Le Port (1.100 m)
Net voor zonsopgang wakker geworden. Tijdens het ontbijt genieten we van het uitzicht op Foix, een mooie zonsopgang en wolken onder ons. Verder naar Gite des Bladas (1347 mtr). Na anderhalf uur komen we hier aan en worden we opgewacht door de organisatie. Vanwege de ervaringen van de vorige dag en het gevoel van deze dag haakte er één iemand af. De route gaat verder door een schitterend landschap over de eerste flanken van de Pyreneeën. Deze dag heel veel hoogtemeters gemaakt en o.a. de Rocher de Batail (1716 m) en de Sarrat de
la Pelade (1701 m) beklommen en afgedaald naar de Col de Port (1.250 m). Ook genoten van heel veel mooie vergezichten en indrukwekkende, boven ons cirkelende lammergieren. De mensen die wij onderweg tegenkwamen keken naar ons en keken daarna nog een keer en naar onze rugzak. Helemaal onder de indruk dat wij 30 kilo meezeulden wensten ze ons “bon courage”. Die term bleven we de hele week horen van mensen die wij tegenkwamen. Na een lange afdaling gingen we op zoek naar onze tweede overnachtingsplek. We vroegen de weg en werden door een vriendelijk Frans echtpaar meegenomen naar hun huis in Le Port. Vlak naast hun huis staat een kerk met een schuilplaats. Heerlijk vers water, een tafel en een overdekte ruimte om te slapen. Ook deze mensen zijn erg onder de indruk van onze expeditie. Zij brachten ons koffie en overheerlijke crêpes. Naar huis gebeld, eten, wassen, tekencontrole (ik heb er één), blarencheck (één onder mijn grote teen) en daarna heerlijk slapen.
Dag 3:
Le Port (1.100 m) – Port de Lers ( 1.440 m)
’s Nachts heftig onweer waarbij de regen loodrecht uit de hemel viel. Wij konden gelukkig blijven liggen onder het afdak. Na een goed ontbijt aan onze derde etappe begonnen. Helaas is het een druilerige dag waarbij regen, motregen en mist elkaar afwisselden. Omdat de ondergrond nat en glibberig is en het meteen steil omhoog richting 1.500 meter gaat wordt de conditie weer flink op de proef gesteld. Na veel geglibber en lopen van steen naar steen over sompige berghellingen en langs scherpe rotsen, blaast de wind plotseling de mist weg en
zien we de ‘gite’ (kleine schuilhut) waar we eigenlijk hadden moeten overnachten. De ‘gite’ is heel klein en alleen maar geschikt om in te zitten en te eten. Na het middaguur wordt het gelukkig droog zodat het lopen iets beter gaat. Helaas blijven de rotsen en paden nat en glibberig waardoor de snelheid van de groep niet zo hoog ligt. Onderweg steeds water blijven optoppen. Vanaf de hut tot aan de Col de Rose (1.615 m) blijven we op ongeveer 1.500 tot 1.600 meter hoogte lopen. Gelukkig wordt het weer in de loop van de middag steeds beter zodat alles weer kan opdrogen. Na aankomst bij Port de Lers (1.517 m) zoeken we een picknickplaats op met tafels, een beekje en een vuurplaats. Eerst alles te drogen hangen bij het vuur b.v. sokken en inlegzooltjes, daarna de doorweekte voeten verzorgen. Na de maaltijd sterke verhalen uitgewisseld. Omdat we iets achter liggen op schema kijken we wat we hier morgen aan kunnen doen. Morgen gaan we ook de andere groep ontmoeten, we zijn benieuwd naar hun ervaringen.
Dag 4:
Port de Lers (1.440 m) – Étang de Soulcem (1.654 m)
Na een prima nacht zijn we de dag rustig begonnen. Een langzame afdaling over de verharde weg naar Auzat. Deze weg is opgenomen in de Tour de France. Er staan namen van veel wielrenners op de weg gekalkt. Heerlijk wandelweer is het vandaag. Omdat we nog steeds achter zijn op het schema en er een lang stuk over een openbare weg gelopen moest worden, regelden we ivm de veiligheid (openbare weg) in Auzat een busje dat ons 8 km verderop af heeft gezet. De vriendelijke chauffeur van de plaatselijke schoolbus is onder de indruk van onze expeditie en wenst ons opnieuw ‘bon courage’. Dat hebben we inderdaad nodig omdat er daarna een loodzware beklimming volgt. We begonnen op 1.180 meter om eerst te klimmen naar 1.617 meter. Op de kaart slechts 2 kilometer maar in werkelijkheid anderhalf uur klimmen in de hitte. Op 1.617 meter hoogte ligt de stuwdam van het Étang de Soulcem. Het waterpeil in het stuwmeer is erg laag. Lokale Fransen vertelden dat het peil nog nooit zo laag is geweest. De dam wordt extra bewaakt omdat er nu geen tegendruk is, terwijl hier bij de bouw wel van uitgegaan is. Ook waarschuwden de Fransen ons voor slecht weer, morgen wordt er regen en sneeuw verwacht. We lopen om het stuwmeer heen en komen op een kampeerplek (1.654 m) waar we enthousiast werden ontvangen door het eerder uitgevallen teamlid en de organisatie die ons veraste met lekkernijen. We zoeken beschutte plekken op om onze tent op te zetten. De bivi-bags komen tussen de rotsen te liggen. Terwijl wij lekker op tijd zijn, laat team Tango op zich wachten. Gelukkig komen zij in slagorde en al zingend tegen acht uur binnen. Goed om elkaar weer te zien. We begroeten elkaar hartelijk en wisselen de ervaringen uit. Iedereen heeft heftige dagen achter de rug. Vanwege de ervaringen van team Tango en de weerwaarschuwingen besluiten we de etappe
van de volgende dag aan te passen.
Dag 5:
Étang de Soulcem (1.654 m) – El Serat (1.581 m)
Het heeft de hele nacht gestormd. Een van de tenten is omgewaaid en her en der nog wat ongemakken. Vandaag volgen we de GRT die ons via Port de Rat (2.539 m) naar Andorra brengt. Het regent de hele dag. Iedereen wordt door en doornat. Bij de eerste ‘gite’ trekken we allemaal droge kleding aan en proberen we warm te worden door onze branders vol te laten branden. Dit lukt maar ten dele. Nadat we Andorra zijn binnengelopen komen we in een grijze, natte, mistige en troosteloze omgeving terecht. We lopen door skigebieden waar de eerste skiliften opgetuigd zijn. Er is geen mens te bekennen. Bij een skiresort vertelt een vrouw dat het nog 8 kilometer is naar El Serrat, de dichtstbijzijnde plaats. Even later horen we dat er in de buurt een ‘gite’ moet zijn. De ‘gite’ blijkt op ongeveer een kilometer te liggen. We stoken hier een vuur en eten wat om weer op krachten te komen. Droog en warm worden lukt niet. Vanwege de omstandigheden besluiten we maar door te lopen naar El Serrat om daar een droog en warm onderkomen te zoeken.
Dag 6:
El Serat (1.581 m) – Refugi de Cabana Sorda (2.295 m)
Goed geslapen en een heerlijk ontbijt. Iedereen voelt zich een ander mens. Het is een prachtige zonnige dag. Het heeft gevroren. Boven in de bergen zien we sneeuw liggen. Vandaag gaat het ook meteen weer bergop. Binnen anderhalf uur zitten we op 1.969 meter bij een ‘refuge’ (grote schuilhut) waar team Tango geslapen heeft. We gaan steeds hoger en beginnen door de sneeuw te lopen. Op de top van de Col de La Mina (2.724 m) genieten we van het heerlijke weer en een indrukwekkend uitzicht over het dak van Andorra. We dalen af door een schitterende omgeving. De natuur is de hele week al erg indrukwekkend: woest en ruig, heel anders dan bijvoorbeeld de Alpen. We dalen tot 2.137 meter om daarna als toetje te beginnen aan een klim naar opnieuw ruim 2.700 meter. Het pad is nieuw vanwege een aardverschuiving. We hebben bijna geen stenen of rotsen om ons op af te zetten. Na de heftige klim is het opnieuw genieten van het indrukwekkende uitzicht over een ander stuk van Andorra. Onderweg nog bergmarmotten gezien. Na een steile afdaling komen we in de Refugi de Cabana Sorda, een grote berghut bij een stuwmeertje. Hier eten we en toppen we ons water weer op. In de ruime refugi is helaas geen water. We gebruiken de zuiveringssetjes om water uit het meer te halen voor eten en drinken. De kachel werd flink opgestookt met hout dat we hebben kunnen vinden. Moe maar voldaan gaan we slapen.
Dag 7:
Refugi de Cabana Sorda (2.295 m) – Refugi de Clarans (1.377 m)
Een beer op bezoek !! Als we de volgende morgen de deur van de refugi open doen zien we allemaal krassen op de deur. We hebben waarschijnlijk bezoek gehad van een beer die het vuur en het voedsel geroken heeft. We hebben vannacht wel iets horen krassen maar daar verder geen aandacht aan besteed. We gaan weer op pad en blijven tussen de 1.900 en 2.200 meter hoogte lopen. Het is vandaag bewolkt en af en toe mistig. We besluiten een route naar het dal te nemen. Na een heftige afdaling komt iedereen heelhuids beneden en vervolgen we onze weg. Bij een parkeerplaats wijst een herder ons een bron in de bergen. We tanken weer vers en goed drinkwater en vervolgen ons pad na een goede maaltijd. Opnieuw een stuwmeer met heel weinig water. Niet lang daarna begint het te regenen. Nadat we eerst een doods stuk langs de openbare weg gelopen hebben besluiten we een alternatieve route door het bos te volgen. Gelukkig regent het niet meer. We volgen een beek en komen uit bij onze laatste overnachtingplaats. Bij een groot kampvuur met hapjes en drankjes sluiten we de dag af. Omdat de refugi klein is, slapen we in onze tent. Nog één dag te gaan.
Dag 8:
Refugi de Clarans (1.377 m) – Les Cabannes (580 m) – Toulouse (189 m)
De organisatie heeft aangegeven dat wij op tijd in Toulouse moesten zijn voor een verrassing. Daarom vertrekken we om half 8 voor de laatste etappe. 11 kilometer langzaam bergafwaarts naar het station in Les Cabannes. De stemming is opperbest en het weer is prima. We zijn ruim op tijd in Les Cabannes en scoren een ontbijt in de plaatselijk supermarkt. In de trein naar Toulouse voegt Team Tango zich in Foix bij ons. Meteen stoere verhalen over en weer over alle ontberingen die we hebben meegemaakt. In Toulouse worden we door de organisatie naar een hotel gebracht, hier kunnen we ons wassen en omkleden. De verrassing is dat wij door de Franse Reservisten
uitgenodigd zijn voor een open dag van het parachutistenregiment 1e RTP en voor een receptie op het gemeentehuis van Toulouse. Op het gemeentehuis worden we ontvangen door de viceburgemeester van Toulouse en de honorair consul van Nederland. Heel bijzonder en leuk om mee te maken.
Dag 9 & 10:
Toulouse (189 m) – Groningen (3,5 m)
Prima geslapen, ’s ochtends wat gehangen in Toulouse en ’s middags met de bus naar Nederland. Opnieuw via Bordeaux, Parijs, etc. van slapen komt weer weinig. Wijngaarden en velden met uitgebloeide zonnebloemen ‘bewonderd”. ’s Nachts om 2 uur wordt de bus op de snelweg door de douane aangehouden en komt er een drugshond door de bus heen. Gelukkig wordt er niets gevonden maar duurt het al met al toch een uur voordat we weer onderweg zijn. Helemaal verreisd komen we ’s middags om 3 uur bij onze eindbestemming aan. Samenvattend vonden we de LDP 2012 (opnieuw) een schitterende ervaring waarbij de organisatie heel veel werk verzet heeft om het de deelnemers naar de zin te maken en hun een heftige uitdaging aan te bieden. Dank daarvoor. Achteraf is het natuurlijk ontzettend stoer en dapper dat de tocht uitgelopen is. Met alle piepjes en kraakjes onderweg leek het ook wel eens anders te gaan. Sjappoo voor de mannen en vrouwen die de tocht hebben uitgelopen. Dit is een prestatie die we kunnen bijschrijven.
Namens team Echo,
Sld1 Dick Post
Verslag AVRM Long Distance Patrol 2012, Team Tango
Dag 1
Les Cabannes – L’Etange de Riéte
Afstand : 11km, stijgen : 553mtr, dalen : 0 mtr
« Glory, glory what a hell of a way to die…. »
Na een intensieve trainingsperiode, diverse bepakkingoverwegingen en een reis van 25 uur begon team Tango: 6 man en 3 vrouw sterk aan de 8 daagse tocht die vóór ons lag. Om 16:30 stapten we uit de trein en hingen we de 25kg wegende rugzakken om en begonnen we aan etappe nummer 1. De tocht ging direct 11 km bergop. Na de eerste 2 haarspeldbochten waren we Les Cabannes al uit en liepen we door de mooie natuur van Zuid Frankrijk. Ons gestel moest merkbaar wennen aan de bepakking en het steile wegdek. Na 3½ uur klimmen haalden we het kamp aan de enorme stuw van L’Etange de Riéte. We hadden nog een uurtje licht en na een warme hap was het tijd om te gaan slapen onder de heldere sterrenhemel.
Dag 2
L’Etange de Riéte – La Baladosa (Andorra)
Afstand: 23km, stijgen : 1167 mtr, dalen : 300mtr
Vandaag begon net als gisteren met een strak blauwe lucht. Bij het eerste daglicht begonnen we aan de eerste echte zware dag. De eerste 6 km ging over de verharde weg. Door vele haarspeldbochten kwamen we rond koffietijd, 10:00uur aan bij het volgende stuwmeer. Na een minuut of 10 verscheen er een Nederlandse camper op de parkeerplaats. Voor we het wisten bood het echtpaar ons aan de waterzakken op te toppen, wat een welkome verrassing was dat. Na de koffie ging de tocht verder en veranderde de verharde weg in een onverhard pad en rond lunchtijd wisten we een hoogte van 1700mtr te bereiken. Uitgeteld begonnen we aan onze welverdiende pauze. De sfeer was opperbest , na de lunch had iedereen weer energie voor het 2de deel van de dag. Onderweg gaf Veronique nog even een demonstratie veldfles vullen in de beek, het leverde haar bijna een geheel nat pak op. We hadden veel lol ondanks deze zware klim. Een zwaar steil stuk volgde met een minipaadje waarbij er voetje voor voetje geklommen werd. Halverwege de middag vlak voor de grens met Andorra, begon het flink te waaien en hadden we moeite om met de zware rugzak overeind te blijven. Na nog een stuk van 500 mtr, vol met mansgrote rotsblokken, bereikten we rond 15:30 uur de top en tevens de grens met Andorra: Port de la Fontargente op 2262 mtr. De afdaling ging direct een paradijselijk dal in. Met onderweg mooie stroompjes, paarden die gezellig staan te klingelen en te grazen. En wat is het heerlijk om na 7 uur klimmen even ander soortige bewegingen te maken. Helaas was dat lekkere gevoel van korte duur want na een half uurtje dalen begonnen de voeten zwaar te protesteren. Tegen half zes zat het team fysiek in het spreekwoordelijke gaatje maar was het einddoel in zicht: la Baladosa een klein plaatsje onder aan de berg. Onze organisatie kanjers stonden beneden klaar met een biertje en een banaan voor het hele team, wat een helden. We waren blij met dit culinaire onthaal en lieten het ons goed smaken. Na een uurtje werd aan kant van de weg een kampje gebouwd en op aanwijzing van de plaatselijke bevolking konden we onze watervoorraad weer optoppen bij een boerderij.
Dag 3
la Baladosa – El Serrat (refuge de Borda de Sorteny)
Afstand: 19km, stijgen 813mtr, dalen 735mtr
Na een nacht met een enorme onweersbui, het was meer licht dan donker in de tent (!), twee mensen hadden midden in de nacht hun vege lijf en spullen moeten redden in het noodweer wat over was getrokken. ‘S morgens gingen we op pad met lichte regen. Na 5 km proberen moesten twee mensen opgeven met fysieke problemen. Met z’n zevenen gingen we verder wat in het begin wel even wennen was. Gelukkig brak de zon door en konden we aan de echte klim beginnen. Tijdens de lunch zaten we op 2134 mtr dus we hadden nog een stukje te gaan, we moesten immers over ruim 2700 mtr vandaag! Na de lunch ging het pad übersteil omhoog.Na elke 20 passen hingen we voorover op onze stokken ivm de hoogte en de steilheid. Iedereen had het zwaar maar de top kwam in zicht. Na 8 uur klimmen stond we om 15:30 uur eindelijk op de top: de Collada dels Meners op 2713mtr. De rugzakken gingen af en we vierden onze prestatie met het team. We namen het er even van en zaten 30 min lang euforisch op de top te genieten van het overweldigende landschap om ons heen. En wat is er dan mooier als je merkt dat je 5 streepjes bereik hebt met je GSM? De ervaringen werden direct gedeeld met het thuisfront. Moe maar vol goede moed werd de afdaling ingezet die lang duurde. Zeker als na een half uur je voetzolen weer compleet in de fik lijken te staan,
maar het uitzicht maakte weer veel goed. We zagen een kudde gemzen lopen en het dal was weer adembenemend mooi maar toch weer anders dan de dag ervoor. Tegen zes uur kwamen we aan bij de hut die we voor vandaag in het vizier hadden, helemaal voor ons alleen, compleet met openhaard, bomenzaag, waterbak met vers bergwater en prima stapelbedden. Moe en voldaan genoten we van de luxe van deze eenvoud. Het was een goede plek om de rugzak nog eens kritisch door te lopen op teveelheden aan voedsel. Het resulteerde in een klein Albert Heijn-schapje aan spullen die we achterlieten voor de volgende wandelaars….
Dag 4
el Serrat (refuge de Borda de Sorteny) – L’etange de Soulcem
Afstand: 16km, stijgen 1009 mtr, dalen 1092 mtr
Een bed doet je goed, dat merkten we de volgende dag. De ijzeren stapelbedden hadden gezorgd voor een goede nachtrust. Vandaag aan het einde van de dag zullen we op het volgende punt team Echo ontmoeten en zijn we halverwege onze tocht. Na het ontbijtritueel (de één eet crackers, de ander een soort Brinta met bosvruchten, de ander weer een bordje pasta) gingen we op pad. Na een km of 8 dalen en klimmen, deels verhard en deels onverhard, stonden we bij de skilift van Creussans. Boven ons rees de grens Andorra-Frankrijk weer uit,
waardoor we vandaag weer naar 2709 mtr moesten klimmen. De mensen die we tegen kwamen en zagen dat we dit lopend gingen doen met die grote rugzakken schudden meewaardig hun hoofd. Wat een domme Hollanders zullen ze wel gedacht hebben. Na een uurtje steil omhoog namen we lunchpauze op de groene skipiste. Aan een vochtige wand waar water naar beneden siepelde vulden we onze waterflessen. Om 13:30 uur bereikten we de top, de port de Caraussans. We leken er steeds beter in te worden! Appeltje eitje vonden we, dat kon wel een extra rust van 30min kosten vonden we, wat zaten we lekker in de zon daarboven……
FOUT! Met nog zo’n 5 km te gaan rekende we ons veel te rijk. De afdaling die we moesten maken stond in schril contrast tot de makkelijke klim die we hadden gehad. Door het onbegaanbare terrein en de steilheid van het pad; vol rotsblokken en je moest voetje voor voetje omlaag, we deden over 1,5 km 3½ uur! Kapot kwamen we beneden maar mentaal zat het helemaal goed met team Tango. Marco had Jan onderweg een wisselbokaal gegeven (een leisteen van 2,5 kg) en die werd vrolijk doorgegeven aan elkaar. Luid zingend “Glory, glory what a hell of a way to die…..!” kwamen we tegen 18:00 uur het kamp binnen waar team Echo en de organisatie ons zat op wachten.
Dag 5
L’Etange de Soulcem –Auzat
Afstand: 16km, stijgen: 0 mtr, dalen 867mtr
Na een stormachtige nacht waaiden we om 6:15 uur bijna uit onze tent. Buiten was het erg mistig in dit tochtgat. Omdat we aan het einde van een verharde en doodlopende weg zaten besloten we zo snel mogelijk in het donker te vertrekken en lager in het dal te gaan ontbijten. Na enkele minuten kwam de regen met bakken over ons heen. Boven ons in de bergen hing een dichte mist, van de weg af gaan de bergen in was geen optie. Bij het ontbijt, op een picknickplaats aan de weg, hielden we teamberaad. We besloten 15km door te dalen over de verharde weg naar het plaatsje Auzat waar we mogelijk konden schuilen en eten in de loop van de dag. Een stel jagers die we troffen op deze plek vertelde dat het vandaag en morgen slecht weer zou blijven en dat het mogelijk zelfs zou sneeuwen boven 2000mtr! Ook vroegen ze waar we vandaan kwamen en toen we vertelden dat we de dag ervoor de Col de Caraussans hadden overgestoken dwong dat respect af. Na 15km dalen kwamen we rond 12:00 uur aan in Auzat. Midden in het dorp spraken we de eerste de beste passant aan: het bleek de burgermeester te zijn. De taken werden verdeeld: Carla ging mee om 7 borden eten te regelen en Jan ging mee voor het onderdak. Na een uur konden we eten in het plaatselijke café en daarna konden we slapen bij de plaatselijke manege in een leegstaande vakantiewoning voor 12 personen. Omdat we doorweekt waren was dit een prima vooruitzicht. In de plaatselijke kroeg werden we hartelijk ontvangen. Onder het mom van: “du pain, du vin, du lapin” kreeg we een heerlijk dagmenu voorgeschoteld met Franse lekkernijen, inclusief konijn en wijn. Na het eten werden we door 2 medewerkers van de gemeente teruggebracht naar de manege waar we ’s morgens al langs waren gelopen. We troffen een prachtig chaletje aan en deden ons de rest van de dag tegoed aan de douche, een eigen bed en een heerlijke stoel voor jezelf. De buurvrouw trakteerde ons, tegen een kleine vergoeding, op pizza, geitenkaas, een fles drinken en een krop sla. We hebben er iets moois van gebrouwen…..
Dag 6
Auzat- Genat (Abri pastoral de st Martin)
Afstand: 23km, stijgen: 444mtr, dalen: 426mtr
Tegen alle verwachtingen in was het stralend weer toen we startten om 7:30 uur. De dag ervoor hadden we een nieuwe route bepaald voor de komende dagen met het oog op het slechte weer. Inmiddels waren we het hooggebergte uit en zouden de komende dagen nog tot maximaal 1400 mtr hoeven te klimmen. Dat was maar goed ook want toen we eenmaal Auzat voorbij waren en achterom keken vielen we bijna om van verbazing. De massieven op het einde van het dal die wij op dag 4 bedwongen hadden zagen …… wit van de sneeuw! Er lag
tussen de 2000 en 2700mtr een flinke laag sneeuw in de verte. Het leverde spectaculaire foto’s op en die ochtend bleven we menigmaal stilstaan om te genieten van het mooie uitzicht op de besneeuwde bergen kilometers terug op onze route. Ondertussen moesten we toch wel weer pittig klimmen vandaag, niet hoog maar wel steil en sinds enige tijd weer eens dóór het bos ipv boven de boomgrens. Onderweg werden we getrakteerd op pittoreske, bijna middeleeuwse, bergdorpjes en een kudde schaapjes. Tijdens de lunch in het dorpje Lapége troffen we een oude Fransman die geobsedeerd leek door Luz, of “la Brunette” zoals hij haar noemde. Hij liep vervolgens na de lunch de hele klim met ons mee omhoog en sneed onderweg voor Marco een wandelstok uit een wilgentak. We hadden een hoop lol om die rare Fransman en binnen een half uur stonden we op de top van 1226 mtr. Na onze eerdere klimervaringen was dit uiteraard een peulenschil. De afdaling ging de Fransman niet met ons aan, dus we navigeerden onszelf naar beneden. Beneden aangekomen moesten we nog enkele kilometers over de verharde weg. Vlak voor het eindpunt topten we op het dorpspleintje van Genat onze watervoorraad nog even op. Naar
goed gebruik heeft elk bergdorpje in het centrum: een kerkje, een gemeentehuis, een stroompje drinkwater, een wasplaats en een telefooncel. Soms is er ook een openbaar toilet of zelfs een openbare douche. Anderhalve km verder uit het dorp vonden we een mooie plek om te overnachten, een veld met lage varens aan de rand van het bos. Om 15:00 zette we ons kamp op. Het werd een mooie avond. Er werd besloten dat twee mensen in het 1km verderop liggende stadje Tarascon-sur-Ariege wat boodschappen gingen doen (b.v. een broodje franse kaas). Na 3 uur zagen we ze pas weer terug: ze hadden dik 400 mtr steil moeten dalen en op de terugweg weer moeten klimmen! Als helden werden ze onthaald met zoveel lekkers en zo’n barre tocht. Met een kampvuurtje erbij zaten we nog lekker te kletsen en onder het roepende geluid van uilen vielen we in slaap.
Dag 7
Genat (Abri pastoral de st Martin)- Prayols
Afstand: 13km, stijgen: 127mtr, dalen: 324mtr
Dat het einde van de LDP nadert konden we ’s morgens goed merken. De rugzakken werden aanzienlijk lichter. Vol goede moed begonnen we aan de lastige afdaling die de dag ervoor al verkent was ivm het eerder vermeld culinair doel. Het viel niet mee maar we kwamen weer
als team beneden. De sfeer was nog steeds prima in team Tango! Voor het eerst dronken we koffie bij een cafeetje in het plaatsje Arignac. Na enige tijd klonk een luide bel waarna over het dorp door een luidspreker de aankondiging werd gedaan dat de volgende dag de schoorsteenveger in het dorp zou zijn. Opgave moest geschieden op het gemeentehuis. Er werden natuurlijk gelijk een hoop flauwe grappen gemaakt en de Franse cafébaas genoot van die rare Hollanders. Na de koffie ging het even langs de weg om vervolgens weer het
bos in te gaan. Langs een sprookjesachtige route kwamen we aan in het plaatsje Amplaing. De route glooide mooi omhoog en omlaag en was prima te doen. Om 12:00 zaten we heerlijk in de zon op een veldje aan de lunch, toen de organisatie ons opzocht. Ze hadden wat versnaperingen mee die gewild werden ontvangen. Een uurtje na de lunch bereikten we onze laatste overnachtingsplek aan de rand van het dorpje Payols. Terwijl er kennis gemaakt werd met de plaatselijke burgervader gingen twee mensen op zoek naar de buurtsuper. 3 km verderop werd deze gevonden en hebben we zowaar een borreluurtje gehouden aan een picknicktafel die we hadden geconfisqueerd. ’s Avonds genoten we voor de laatste keer van een fijn kampvuur. Die nacht kropen we voor de laatste keer in onze tentjes en met geluiden van een snelweg in de verte en een blaffende hond merkten we dat we terug waren in de bewoonde wereld.
Dag 8
Prayols- Foix
Afstand: 5km, stijgen: 0 mtr, dalen: 118mtr
Na het opstaan gingen we op pad voor de laatste 5 km. Op het station van Foix, waar we om 11:00 moesten zijn en zouden we team Echo treffen. We waren erg benieuwd hoe het hen de rest van de route was vergaan. Onderweg was er nog tijd voor koffie en verse croissants van de plaatselijke Boulangerie. In de trein troffen we het gehele team Echo en al snel werden alle ervaringen gedeeld. Op het station van Toulouse stond de organisatie ons al op te wachten. We hadden het gehaald! Beide teams waren blij en ook de organisatie was blij dat iedereen weer heelhuids gefinisht was. Vlak bij het station was door de organisatie een eenvoudig maar goed hotel voor ons geregeld en tevreden maakten we gebruik van de heerlijke douche. Na een week konden we een schoon gevechtspak aantrekken en begon het middagprogramma. We werden hartelijk ontvangen door een majoor van de plaatselijke reservisten en kregen een rondleiding op de kazerne van de luchtmobiele brigade van Toulouse waar een open dag gaande was. In de stromende regen gingen we eind van de middag terug richting de stad om rond 18:00 uur ontvangen te worden op het prachtige gemeentehuis van Toulouse. Daar was een ontvangst
georganiseerd met de Nederlandse consul en de locoburgemeester. Het werd een leuk samenzijn waarbij de waardering naar elkaar werd uitgesproken voor de geleverde prestatie maar vooral ook voor de AVRM organisatie die dit allemaal mogelijk hadden gemaakt. De voorbereidingen en contacten achter de schermen die ons dit mogelijk hebben gemaakt werden gememoreerd. Dat zijn zaken waar je in de bergen allemaal niet aan denkt maar die wel nodig waren om ons deze prestatie te laten leveren. Namens de Tango groep willen we daarom nogmaals de gehele AVRM organisatie bedanken die deze week tot een succes maakte!
Namens team Tango,
Sgt Carla Broers.
Ook de Franse Ambassade in Den Haag maakt melding van deze uitzonderlijke prestatie. Klik hier voor het nieuwsbericht.